Judas encouraged by a vision gains a glorious victory over Nicanor. The conclusion.

 1 Nicanor autem, ut comperit Judam esse in locis Samariae, cogitavit cum omni impetu die sabbati committere bellum.  2 Judaeis vero, qui illum per necessitatem sequebantur, dicentibus : Ne ita ferociter et barbare feceris, sed honorem tribue diei sanctificationis, et honora eum qui universa conspicit :  3 ille infelix interrogavit, si est potens in caelo, qui imperavit agi diem sabbatorum.  4 Et respondentibus illis : Est Dominus vivus ipse in caelo potens, qui jussit agi septimam diem.  5 At ille ait : Et ego potens sum super terram qui impero sumi arma, et negotia regis impleri. Tamen non obtinuit ut consilium perficeret.

 6 Et Nicanor quidem cum summa superbia erectus, cogitaverat commune trophaeum statuere de Juda.  7 Machabaeus autem semper confidebat cum omni spe auxilium sibi a Deo affuturum :  8 et hortabatur suos ne formidarent ad adventum nationum, sed in mente haberent adjutoria sibi facta de caelo, et nunc sperarent ab Omnipotente sibi affuturam victoriam.  9 Et allocutus eos de lege et prophetis, admonens etiam certamina quae fecerant prius, promptiores constituit eos :  10 et ita animis eorum erectis simul ostendebat gentium fallaciam, et juramentorum praevaricationem.

 11 Singulos autem illorum armavit, non clypei et hastae munitione, sed sermonibus optimis, et exhortationibus, exposito digno fide somnio, per quod universos laetificavit.  12 Erat autem hujuscemodi visus : Oniam, qui fuerat summus sacerdos, virum bonum et benignum, verecundum visu, modestum moribus, et eloquio decorum, et qui a puero in virtutibus exercitatus sit, manus protendentem, orare pro omni populo Judaeorum.  13 Post hoc apparuisse et alium virum aetate et gloria mirabilem, et magni decoris habitudine circa illum.  14 Respondentem vero Oniam dixisse : Hic est fratrum amator, et populi Israel : hic est qui multum orat pro populo, et universa sancta civitate, Jeremias propheta Dei.  15 Extendisse autem Jeremiam dextram, et dedisse Judae gladium aureum, dicentem :

 16 Accipe sanctum gladium munus a Deo, in quo dejicies adversarios populi mei Israel.  17 Exhortati itaque Judae sermonibus bonis valde, de quibus extolli posset impetus, et animi juvenum confortari, statuerunt dimicare et confligere fortiter : ut virtus de negotiis judicaret, eo quod civitas sancta et templum periclitarentur.  18 Erat enim pro uxoribus, et filiis, itemque pro fratribus, et cognatis, minor sollicitudo : maximus vero et primus pro sanctitate timor erat templi.  19 Sed et eos qui in civitate erant, non minima sollicitudo habebat pro his qui congressuri erant.  20 Et cum jam omnes sperarent judicium futurum, hostesque adessent, atque exercitus esset ordinatus, bestiae equitesque opportuno in loco compositi,

 21 considerans Machabaeus adventum multitudinis, et apparatum variam armorum, et ferocitatem bestiarum, extendens manus in caelum, prodigia facientem Dominum invocavit, qui non secundum armorum potentiam, sed prout ipsi placet, dat dignis victoriam.  22 Dixit autem invocans hoc modo : Tu Domine, qui misisti angelum tuum sub Ezechia rege Juda, et interfecisti de castris Sennacherib centum octoginta quinque millia :  23 et nunc, dominator caelorum, mitte angelum tuum bonum ante nos in timore et tremore magnitudinis brachii tui,  24 ut metuant qui cum blasphemia veniunt adversus sanctum populum tuum. Et hic quidem ita peroravit.  25 Nicanor autem, et qui cum ipso erant, cum tubis et canticis admovebant.

 26 Judas vero, et qui cum eo erant, invocato Deo, per orationes congressi sunt :  27 manu quidem pugnantes, sed Dominum cordibus orantes, prostraverunt non minus triginta quinque millia, praesentia Dei magnifice delectati.  28 Cumque cessassent, et cum gaudio redirent, cognoverunt Nicanorem ruisse cum armis suis.  29 Facto itaque clamore, et perturbatione excitata, patria voce omnipotentem Dominum benedicebant.  30 Praecepit autem Judas, qui per omnia corpore et animo mori pro civibus paratus erat, caput Nicanoris, et manum cum humero abscissam, Jerosolymam perferri.

 31 Quo cum pervenisset, convocatis contribulibus et sacerdotibus ad altare, accersiit et eos qui in arce erant.  32 Et ostenso capite Nicanoris, et manu nefaria, quam extendens contra domum sanctam omnipotentis Dei, magnifice gloriatus est.  33 Linguam etiam impii Nicanoris praecisam jussit particulatim avibus dari : manum autem dementis contra templum suspendi.  34 Omnes igitur caeli benedixerunt Dominum, dicentes : Benedictus, qui locum suum incontaminatum servavit.  35 Suspendit autem Nicanoris caput in summa arce, ut evidens esset, et manifestum signum auxilii Dei.

 36 Itaque omnes communi consilio decreverunt nullo modo diem istum absque celebritate praeterire :  37 habere autem celebritatem tertiadecima die mensis Adar, quod dicitur voce syriaca, pridie Mardochaei diei.  38 Igitur his erga Nicanorem gestis, et ex illis temporibus ab Hebraeis civitate possessa, ego quoque in his faciam finem sermonis.  39 Et si quidem bene, et ut historiae competit, hoc et ipse velim : sin autem minus digne, concedendum est mihi.  40 Sicut enim vinum semper bibere, aut semper aquam, contrarium est; alternis autem uti, delectabile : ita legentibus si semper exactus sit sermo, non erit gratus. Hic ergo erit consummatus.