Job persists in asserting his own innocence, and that hypocrites will be punished in the end.

 1 Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit :  2 Vivit Deus, qui abstulit judicium meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam.  3 Quia donec superest halitus in me, et spiritus Dei in naribus meis,  4 non loquentur labia mea iniquitatem, nec lingua mea meditabitur mendacium.  5 Absit a me ut justos vos esse judicem : donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.

 6 Justificationem meam, quam coepi tenere, non deseram : neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.  7 Sit ut impius, inimicus meus, et adversarius meus, quasi iniquus.  8 Quae est enim spes hypocritae, si avare rapiat, et non liberet Deus animam ejus?  9 Numquid Deus audiet clamorem ejus, cum venerit super eum angustia?  10 aut poterit in Omnipotente delectari, et invocare Deum omni tempore?

 11 Docebo vos per manum Dei quae Omnipotens habeat, nec abscondam.  12 Ecce vos omnes nostis, et quid sine causa vana loquimini?  13 Haec est pars hominis impii apud Deum, et haereditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient.  14 Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt, et nepotes ejus non saturabuntur pane :  15 qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu, et viduae illius non plorabunt.

 16 Si comportaverit quasi terram argentum, et sicut lutum praeparaverit vestimenta :  17 praeparabit quidem, sed justus vestietur illis, et argentum innocens dividet.  18 Aedificavit sicut tinea domum suam, et sicut custos fecit umbraculum.  19 Dives, cum dormierit, nihil secum auferet : aperiet oculos suos, et nihil inveniet.  20 Apprehendet eum quasi aqua inopia, nocte opprimet eum tempestas.

 21 Tollet eum ventus urens, et auferet, et velut turbo rapiet eum de loco suo.  22 Et mittet super eum, et non parcet : de manu ejus fugiens fugiet.  23 Stringet super eum manus suas, et sibilabit super illum, intuens locum ejus.